Bir ata sporu olarak Allah'a küfretmek

Selamlar,

Şu aşağıdakini, dipsiz klasör demetlerinin birinden buldum. Düzenleyip süsleyecek vaktim yok, işten çıkmak üzereyim; ama yine de paylaşmak istedim...

Hani Adanalıyız, Allah'a küfretmek milli sporumuz ya... Buyrun, Allah'a küfretmeye tövbe etmiş bir Adanalı'dan dinleyin. Babam olur kendisi.

*
Babamın sık bahsettiği bir konu var, kayıtlara geçmesi gereken. Kelimesi kelimesine aktarımı mümkün değil ama idare edin.

Aslında bunu babamın muhteşem "doğal teatralliği" ile dinlemek lazım; çok "mavra adamdır" kendisi.

Dün bana "hayata neden isyan etmemem gerektiğine dair" uzun bir hayat dersi verirken attı yine tiradını.

"Ben gençken, 60'lı yıllarda, Allah'a çok küfrederdim. Çok isyan ederdim. Allah'a derdim ki, "Allah'ım öbür tarafta sen bizi karşına alacan, 'Gel bakalım emmoğlu, sen neden o gün böyle yaptın bana bir anlat hele' dicen, o zaman ben de seni karşıma alıp 'Gel bakalım Allah'ım, sen neden beni Kanada'da İsveç'te yaratmadın da, Saimbeyli'nin dağının köyünde yarattın' diye sormaz mıyım, o zaman ne dicen bakalım' derdim.

O yıllar da Vietnam Savaşı'nın filan en yoğun yılları, dünyanın her yerinde insanlar açlıktan birbirini kesiyor. Laos katliamı, Kamboçya felan, her yer çok kötü. Sonra düşündüm, "Ulan ben Allah'a soru soracam sormasına da, Allah bana 'Ulan allahsız, şükret seni Saimbeyli'de dağın başında yarattım, Vietnam'da savaşın ortasında yaratsaydım napacaktın pezevenk' dese ne cevap veririm" dedim, soruyu kendim sordum cevabını kendim buldum. O gün Allah'a küfretmeyi bıraktım kızım. Sen de isyan etme, senin verdiğin kirayla 1 ay geçinen 4 çocuklu aileler var, ya onlardan biri olsaydın? Haline her zaman şükret."

Halim ayrı bir mevzu da, sırf babam için bile şükrederim uzun uzun. Sonra annem için ayrı bir şükür sürecine girerim. O kısımlar biraz uzun sürer.

*

Devamını da yazarım bilahare, bizim ailede kaynak çok.

Sevgiler,
Göksun.