27.5a, İstanbul

Şizofren olasım var.

Ama rica ediyorum şizofren olduğumu bileyim. Çünkü benim istediğim, içimden neler çıkabileceğini görmek ve o çıkanlarla arkadaş olmak. Çünkü içimdekilerin çok sıkıldığını biliyorum, yani kim olduklarını bilmiyorum ama bir sıkıntı var. Ya da belki sadece bir ikizler burcu kadınıyım.

Gerçi ben hiçbir zaman her sabah aynı saatte aynı yollardan geçen, aynı ekranlarda aynı işleri yapan, aynı yerlerden aynı şeyleri alan biri olmadım. Ama bunun, içimdeki "diğerlerinden" kaynaklanıyor olabileceğinin farkına hiç varamamıştım.

Çok yakın aralıklarla çok farklı dönemlere girip, sanki her dönemi ezelden beri yaşıyormuşçasına "hissettiğimi" fark ettiğim an, acaba dedim, benim bu aynı yollardan geçmeyişim, bir sebep üzere olabilir mi?

Bu dönem meselesini detaylandırmak istemiyorum. Sakladığımdan değil, canım istemiyor. Yaşadıklarını yazmak, mazoşist bir megalomanlığa delalet edebiliyor. Ki o da bambaşka bir şizofreni, baktığın zaman. Aynı anda hem mazoşist hem megaloman olabiliyorsan, sende en az iki kişi var demektir.

Benimki ise daha çok, aynaya her baktığımda başkasını görmekle alakalı.

Dün uzun uzun kendime baktım. Baktım derken, lafın gelişi; kendime derken, hepsine birden.

Gözlerim kesinlikle kadın gözleri. Hangisinin bilmiyorum ama kadın olduğu kesin. Bir kırılganlık var; olduk olmadık yerde sulanan, önünde ağır bir şeyler olur biterken kapanan, ama sevdiği insana saatlerce bakabilen gözlerim var. Sanki sulanınca her şeyin akacağını, kapatınca hiçbir şey algılamayacağını, saatlerce bakınca aynı şekilde bakılacağını sanan.

Belki benim alt kimliklerim de kendi içlerinde şizofrendir? Yoksa bir insan, kendini en 16 yaşında hissettiği anda birden nasıl menopoza girsin?

Dudaklarım erkek ama. Düşünmeden hareket edebiliyor. "Dolu" olmayı seviyor; konuşarak ya da öpüşerek. İçinden çıkacak olanların "sonuçlarının olması" hoşuna gidiyor, bu onun egosunu okşuyor. İsterik ya da sarkık değil, erkek işte, ağır abi. Kimi zaman ise anaç bir huzurla dolabiliyor, dudaklar da anaç olabilir.

Kulaklarım yeni doğmuş hermafrodit kulaklar. Her şeye kabarıp, hiçbir şeyi atlamama ateşiyle yanıp tutuşuyor. Bunda kadınların "bilme" saplantısı olduğu kadar, erkeklerin "sahiplenme" güdüsü de var.

Ama mesela şu an, tam olarak, sapıma kadar erkeğim.
Çünkü içim şişti.

Ama hafiften kadınlık da yok değil, "başladık bitirelim" inadım var çünkü.

Burnum ise bir köpeğe ait. Cinsiyetini bilmiyorum. Her nev'i kokuyu itinayla alıyorum, ama beynim bir insana ait olduğundan, bu kokulardan anlamlı sonuçlara ulaşamıyorum.

Derim yok. Herhangi bir koruma kalkanı kullanmıyorum.

Dün "kendilerime" bakarken, hepsinin en güzel yerlerini seçtim. Ama yapılan yoklamaya çıkmayıp bir köşede büzüşerek "yok olmayı" tercih edenler de var, biliyorum. İsteklerine saygı gösterip onları orada tutmaya devam ediyorum.

Diyordum ki, dün kendim için bir kolaj yaptım. Aynaya baktım, kendimdeki malzemelerden oluşmuş bir adam gördüm.

O adam olmak istedim. Sonra, o olursam, "onunla" olamayacağımı anladım.

Biraz "bende o ana kadar olmayan" şeyler ekledim. Kimi yönleriyle bana farklı gelsin, birbirimiz için çaba sarf edelim, birbirimize alışmaya çalışalım, onun "sahiplenme" benimse "şekle sokma" dürtülerimiz tatmin olabilsin diye.

Kendimi ona adayabilirim.
Bir görünmesine bakar.